وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

آداب و شرایط عقیقه

عقیقه گوسفند یا شتری است که بعد از تولد فرزند برای او قربانی می­کنند. ذبح این قربانی فوائد زیادی برای فرزند دارد و نیز دارای آدابی است که برخی از آنها در این نوشتار ذکر می­گردد.

 * عقیقه مستحب مؤکد است تا جایی که در روایات از آن به عنوان کاری واجب یاد شده است؛ هر چند که فقها از این عبارت استحباب مؤکد را فهمیده­اند.

* مستحب است که قربانی، سالم از عیب بوده و فربه باشد.

* مستحب است که از جهت مذکر یا مؤنث بون با جنسیت فرزند مساوی باشد.

* مستحب است عقیقه در روز هفتم از تولد فرزند صورت گیرد و اگر در آن روز قربانی نکردند در روزهای بعد از آن انجام دهند.

* استحباب عقیقه فقط در زمان طفولیت نیست بلکه هر کس که بداند برایش عقیقه نکرده­اند می­تواند برای خود قربانی کندو از ثواب و فوائد آن بهره­مند شود. 

* برای والدین و نیز عائله­ی آنها مکروه است که از گوشت قربانی استفاده کنند.

* مکروه است که استخواهای آن شکسته شود.

دعای عقیقه  

قبل از ذبح قربانی این دعا را بخوانید:

بسم الله وَ بالله اللهُمَّ هذِهِ عَقیقهٌ عَن فُلان (نام فرزند خود را ببرید) لَحمُها بِلَحمه، وَ دَمُها بِدَمه، وَ عَظمُها بِعَظمِهِ، اللّهُمَّ اجعَلهُ وِقاءً لِآلِ محمَّد.

بِسم اللهِ وَ بالله وَ الحَمدُ لِلّه وَ اللهُ اکبر إیماناً بِالله، وَ الثَّناءَ علی رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلَّم وَ العَظَمَهَ لِأمرِهِ، وَ الشَّکرَ لِرِزقِه، وَ المَعرِفَهُ بِفَضلِه عَلَینا أهلُ البَیت.

اگر فرزند شما پسر بود بگویید:

اللّهمَّ إنَّک وَهَبتَ لَنا ذَکَراً وَ أنتَ أعلَمُ بما وَهبتَ، وَ مِنکَ ما أعطیت، وَ کلُّ ما صَنَعنا فَتَقَبَّلهُ منَّا عَلی سُنَّتِکَ وَ سُنَّهِ نبیِّکَ وَ اخسَأ عَنَّا الشَّیطانَ الرَّجیم. اللّهمَّ لَکَ سُفِکَت الدَّماء لاشریکَ لَک وَ الحَمدُ لِلّه رَبَّ العالَمین.

اللّهمَّ لَحمُها بِلَحمه، وَ دَمُها بِدَمهَ، وَ عَظمُها بِعَظمِه، وَ شَعرُها بِشَعره، وَ جِلدُها بِجِلدهِ، اللّهمَّ اجعَلها وِقاءً لِفُلانِ بنِ فَلان (به جای فلان بن فلان نام فرزند همراه با نام پدر او را ببرید)

بعد از خواندن این دعا قربانی را به نام فرزند خود بگذارید و آن را ذبح کنید.

مأخوذ از کتاب فقهی لُمعه اثر شهید ثانی رحمه الله